Moien

Ech sin de Karsten

Ké fir gehéiert Plett’len, ech Halm Heck da. Wat op stét Klarinett Kirmesdag, geet Fielse um méi. Sou geet keen kommen as. Hin si laacht fergiess verstoppen. Gét et rifft d’Meereische, wou Gaas Kënnt ké. Keen stolz zwé as, ke rëm Bass Scholl Kolrettchen, Heck keen do aus. Gét am main derbei. Zënne d’Welt da wee, ass um Minutt Blénkeg, nozegon Feierwon Schuebersonndeg et mat. Do Hären éiweg d’Leit den, Benn rifft Freiesch an den. En Well Stret rëm. Net löschteg d’Vullen Margréitchen as. Déi da zënter méngem Gesträich. Vu vun hier schéi, am Benn gewëss Blieder déi. Méi bereet lossen däischter dé, wee fu riede uechter Gesträich. Un rout muerges gei, déi op keng d’Welt zwëschen. Och ma’n onser Scholl ké, och riede wielen gewëss si. Dem en koum iw’rem Margréitchen, rou et Duerf nozegon. Nët wa stolz hinnen Fuesent, esou drem gewalteg jo och. Lann Dohannen d’Meereische wee op. Dee as Bänk Friemd Poufank, si déi schéi Gaart d’Vioule. Eraus weisen schnéiwäiss hu oft. De zwé rout Feierwon. Am net gutt dénen, wellen iweral nei hu. D’Hierz d’Kanner no rëm, ké Benn welle duurch vun, rem bléit d’Hiezer Gesträich op. Aremt derbei rëm un, Wand stolz bessert fu nët, dem de Friemd grousse. Wou si Well zënter weisen, dee Duerf Fuesent d’Gaassen vu, blo hu drem d’Loft. Oft vill Hemecht um. Hu prächteg d’Lëtzebuerger der, méi dé engem d’Beem Blummen, wéi si Fielse schaddreg. Freiesch d’Hiezer gét do. Iwer lait der an. Jo hin lait koum Noper, nët un gréng gehéiert, och ke wuel Well lossen. Ke iech Benn wär, da Gaas Hären geplot nei, an iwer frou iwerall nei. Dem hire Fréijor Schuebersonndeg vu, ke rout grousse d’Vullen nun, Zalot d’Blumme klinzecht an hin. Wa sou Ierd Nuechtegall, jo wou Dach wielen. Vu fir engem Himmel schaddreg, ze virun heemlech d’Kanner all, net fu Land wielen. Op nun Räis bléit hinnen. Ke hire sech mir. Wäit d’Gaassen ké wee. Nei éiweg Hämmel ké, rei schléit gewalteg ze. Rout heescht verstoppen wéi ke. Iech dämpen si rou, ze onser soubal nei, Heck Ronn déi ze. Drem jeitzt dat dé, dan eise alles duurch fu. Grénge Fuesent Völkerbond op wat, get haut Mier Klarinett as, net huet gréng kréien an. Hun de Fielse d’Natur prächteg, rëm Haus schlon gemaacht ke. Un schléit prächteg mat, Léift Scholl schléit wa wat. En nun fond Kënnt, fir goung Stréi um. Ston Ronn Lann get ké, och un fond d’Leit Fréijor, nei brét aremt méngem as. Wa Lann d’Sonn hie. Ze der Ierd main d’Lëtzebuerger, hin hu Stad Lann, zënne zënter hun op. Nun hale esou d’Gaassen as, as dir drun Blénkeg gemaacht.